Despois de toda a emoción de Vinculeiras chegou a merecida calma e puidemos erguer con paciencia o que é o novo proxecto das Bouba.

A lume lento e un bocado máis maduras, reparamos en nós e no mundo e creamos algo novo, pequeno, local, desde as marxes. Máis ca nunca resituámonos na aldea que nos pariu, a que nos dou o nome e nos mostrou que sen nós non había futuro.

Non é esta cousa boa de facer nun país cada vez máis asoballado polo capital e a desmemoria. Sabémonos metidas nunha noite de séculos, como cantaban Fuxan Os Ventos, pero resistir é de xustiza. Agarrarémonos coma carrachas aos marcos porque son nosos e, sabedoras de que precisan novas miradas, irémolos mudando para ter a vida que queremos.

Aquí estamos, BOUBA, para seguir sendo, Termando dos marcos. Os marcos somos nós.